Yang op mijn kruk (2023).
Vlinder op Vlinders kastje (2023).
Sarjon in hun studio (2023). Of je een meloen kunt vasthouden terwijl je alles doet wat je altijd doet. Vroeg hen zich af vorige week. Of je rouw kunt dragen terwijl je vandaag doet, morgen maakt, gister leeft. Denk ik terwijl ik dit tik. Verdriet. Verlies. Een gat op de plek van je buik in de vorm van een mens. Een droom. Een idee. Een land. Grond. Aarde door je vingers. Water gedragen in witte plastic zakken van de rivier tot de zee. Vruchtvlees en het zoet dat op je kin het zout vindt van de tranen.
Vlinder op Vlinders stoel (2023).
Yang nog steeeds op Flo’s bed (2023). Toen het zweten was, we te veel peukjes rolden en te weinig water dronken uit een mok. Ik van dichtbij mocht zien wie ik al zolang bekijk vanaf mijn kant van onze straat. We samen een kamer werden die niets te maken heeft met de muren om ons heen. Er iets begon in mij, nieuw en ouder dan ik ooit zal zijn. Ik eens niet mijn statief vergat want terug kwam ik toch wel.
Dexter in hun kamer (2023).
Eli op hun bank (2023). Waar eindig ik en begint de ander? In VEL beweeg ik me tussen autonomie en overgave, ergens daar tussen jou en mij. Zoek ik naar verbinden zonder iets verliezen. Geef ik mijn queer kijk op wat ik het liefste wil: dicht bij jou, trouw aan mij.
Sharmila op haar bank (2023).
Ella in hun woonkamer (2023). Drie uur en drie rollen film en we voelen ons zachter erna dan ervoor. In slow-mo jezelf per bovenbeen van je stoel af pellen omdat je samen zolang boterhammen hebt zitten smeren met vroegers en nu’s en nog steeds niets weten en toch iets meer snappen, weet je, het helpt. Hen trekt hun bikini aan, ik duik het schip in — de auto van de man die op hete dagen ineens in mijn hoofd in de keuken staat in die korte-korte-korte broek. Knietje al bruin, bovenbeen nog wit.
Eli op mijn kruk (2023).
Eli in hun huis (2023).
Ella op hun plantenkruk (2023).
Dexter op hun bed (2023). Vouw je een leven dubbel en dan nog eens en nog eens, dan blijf je blijkbaar precies even groot, krimpt alleen je borstkas klein. Vergeten je haarvaatjes voor wie ze het allemaal doen. Klitten ze als hubba bubba samen rond je hart. Toen we nog woonden waar we begonnen, vertellen we, paste het ineens niet meer. De adem. Rox nog heel lang heel ver weg, Dexter leek er altijd al. Toch zie ik het gebeuren nu, teug voor teug. Hen klapt uit hier voor mijn lens.
Prop in mijn woonkamer (2023).
Yang in mijn woonkamer (2023).
Sharmila in haar studio (2023).
Sarjon op Julius’ kruk (2023).
